Rozdział 32.

Draco przeciągnął się na łóżku i spojrzał na twarz Hermiony. Pogrążona we śnie była taka spokojna, że gdyby jej nie znał, nigdy nie uwierzyłby, że potrafi być wredna. Uśmiechnął się pod nosem, kiedy dziewczyna przewróciła się na bok, a kilka kosmyków jej włosów opadło na twarz. Była taka śliczna w jego koszulce, otulona jego kołdrą, w jego łóżku. Była tak blisko niego, jednak wiedział doskonale, że nigdy nie będzie jego. Mogli udawać. Ona mogłaby udawać, że coś do niego czuje, ale on wiedział, że do niczego by ich to nie doprowadziło. Zacisnął wargi i podniósł się ostrożnie z łóżka, nie chcąc obudzić Hermiony. Podszedł do szafy i wyciągnął z niej ciemne dżinsy i szarą koszulkę. Zamknął się w łazience, aby przebrać się i wyszczotkować zęby. Kiedy wrócił do pokoju Hermiona siedziała na łóżku, próbując przygładzić włosy. Uśmiechnęła się lekko na jego widok.
- Jak spałaś? - zapytał, siadając na skraju łóżka.
- W porządku, a ty?
- Nie narzekam. Idź do łazienki jeśli chcesz, a potem zejdziemy na śniadanie.
- Muszę wrócić do szkoły. Przecież nie będę ci siedzieć na głowie.
- Raczej nie musisz się martwić o siedzenie mi na głowie. Odstawię cie potem do szkoły, obiecuję - oznajmił. Hermiona spojrzała na niego zaskoczona, jednak nic nie powiedziała, tylko wstała i udała się do łazienki. Draco westchnął cicho, kiedy drzwi łazienki zamknęły się za dziewczyną. Dlaczego tak bardzo musiał się o nią marwić? Wolałby być obojętny na nią i nie czuć zupełnie nic. Po kilku ninutach w jego pokoju pojawiła się Hermiona, ubrana w szare rurki i czarną koszulę. Posłała mu delikatny uśmiech i usiadła obok niego na łóżku.
- Co byś chciała na śniadanie? - zapytał, podnosząc się z materaca. Ruszył do wyjścia z pokoju i rzucił Hermionie ponaglające spojrzenie. Dziewczyna wyszła zaraz za nim.  - Mogą być tosty z czekoladą?
- Czemu nie - mruknęła, patrząc na plecy chłopaka, kiedy prowadził ją do kuchni. Właśnie w tej chwili poczuła jak bardzo go zna. Nawet w domu nie podwijał lewego rękawa bluzy. Wiedziała doskonale jak się poruszał. Wiedziała, że kiedy był zdenerwowany napinał mięśnie ramion. Zupełnie jak teraz. Dotknęła delikatnie jego ramienia, zrównując się z nim.
- Stało się coś? - zapytała cicho. Chciała to z niego wydusić, jednak Draco nigdy nie lubił mówić o problemach. Wolał to w sobie dusić, niż miałby zamartwiać kogokolwiek.
- Nie, wszystko jest w porządku - oznajmił i otworzył przed nią drzwi do kuchni. Przeczesał włosy palcami i jęknął na widok rodziców siedzących przy stoliku połączonym z blatem.
- Kogo moje oczy widzą? Czyżbyś zechciał odezwać się do rodziców? - zakpił Lucjusz, patrząc na syna.
- No, tak jakby - odpowiedział cicho, siląc się na spokój, jednak nie szło mu to najlepiej. - To właściwie...
- Nie pogrążaj się. Panno Granger, proszę usiąść - powiedział do dziewczyny, wskazując na wolne miejsce obok siebie. Draco zacisnął usta i udsunął krzesło Hermionie, która uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Zajął miejsce obok matki i nalał do dwóch szklanek sok pomarańczowy. Jedną ze szklanek podsunął szatynce i odchylił się, aby wyciągnąć z szafki słoik z czekoladą.
- Powiedz mi łaskawie, co ci do cholery strzeliło do głowy, żeby to robić? - warknął na niego Lucjusz. Ślizgon podał Hermionie słoik i talerz z tostami, zabierając przy okazji dwa na swój talerz.
- Nic - stwierdził, nie patrząc na ojca, tylko w szklankę z sokiem.
- Patrz na mnie, jak do ciebie mówię.
- Nie krzycz na mnie. Nic nie zrobiłem. Chciałem tylko... sam właściwie nie wiem czego, jasne? To była jakaś perspektywa, żeby zrobić ci na złość - stwierdził, podnosząc wzrok na ojca.
- Nie mogłeś sobie tatuażu zrobić? - Draco podparł głowę na dłoni, opierając łokieć na stole i spojrzał na ścianę, odwracając się od ojca i matki. Hermiona dałaby sobie rękę uciąć, że widziała jak na twarzy chłopaka pojawia się rumieniec.
- Draco! - krzyknęła zaskoczona Narcyza. - Gdzie masz ten tatuaż?
- Nie powiem - oznajmił i wepchnął do ust kawałek tosta.
- Na plecach - odpowiedziała za niego Hermiona.
- I ty przeciwko mnie? - zapytał z niedowierzaniem Draco.
- Przykro mi.
- Jakoś nie wierzę - mruknął. Hermiona spojrzała na niego rozbawiona, a kiedy posłał jej wściekłe spojrzenie, stłumiła w sobie śmiech. Narcyza patrzyła na Dracona zaskoczona. Od dawna nie widział go tak rozluźnionego. Całe wakacje spędził z Angelicą, próbując pozbierać się po ostatnich wydarzeniach. Wiedziała, że wtedy był kimś, kogo nie poznawała. Teraz mogąc znów zobaczyć go szczęśliwego nie potrafiła wyjść z podziwu, że jedna dziewczyna mogła tak wiele zmienić w życiu jej dziecka.
||¤៛¤||
Harry obudził się o siódmej rano. Na jego piersi wciąż spała Emma, przytulając się do niego kurczowo, jakby chciała mieć pewność, że on wciąż jest przy niej. Odgarnął jej z czoła włosy i spojrzał na jej twarz. Była taka spokojna, kiedy spała. Chciał się dowiedzieć, co nią wciąż kieruje. Poruszyła się niespokojnie w jego ramionach i otworzyła delikatnie oczy.
- Hej - mruknęła cicho, obracając się na brzuch. Podparła się na rękach i spojrzała na niego zaciekawiona.
- Hej, piękna - odpowiedział, zakładając jej kosmyk włosów za ucho.
- Myślałam wczoraj nad czymś - oznajmiła. - Chyba chcę ci wszystko powiedzieć.
- Wszystko, co znaczy co? - zaniepokoił się, podciągając na łokciach.
- Kiedy zabiłeś Voldemorta, byłam pewna, że to, czego kiedyś się bałam, nigdy nie wróci. Ale wraz ze śmiercią Voldemorta na świat powrócił Martin, najstarszy i najgorszy wampir jaki chodził po tej ziemi. Jedno jego spojrzenie potrafiłoby zawstydzić diabła. Z jego lini wywodzi się wiele setek wampirów. Wszystkie są gotowe do służby Martinowi. Widzisz... każdy młody wampir musi znaleźć sposób, żeby uwolnić się od tego, który go przemienił.
- Chcesz mi powiedzieć, że...
- Nie - zaprzeczyła gwałtownie. - Uwolniłam Cie od tego. Między mną a tobą nie a tej więzi. Nie wiem czy kiedykolwiek była.
- Okey. Mów dalej - poprosił spokojniejszy.
- Ja wciąż muszę robić czego sobie zażyczy. Kiedy cie poznałam, poczułam jakby to wszystko przestało być tak intensywne. On chce, żebyś... tylko ty możesz wskrzesić Voldemorta.
- Wiem - mruknął cicho, podnosząc się z łóżka. Przeszedł przez pokój i wyciągnął kawałek kartki  z szuflady biurka. Podał ją dziewczynie i zagryzł wargę.
Do Harry'ego Pottera.
Jeśli czytasz ten list, pewnie ja jestem już martwy, albo jakimś cudem żyję, a Ty dorwałeś się do tego, co próbowałem ukryć przed Tobą czy Mamą. Zakładając, że nigdy nie będę w stanie wyjaśnic Ci wszystkiego osobiście. Zanim jeszcze się urodziłeś, Dumbledore powiedział mi kim możesz być dla nas wszystkich. Kiedy dowiedziałem się kim Voldemort jest dla naszej rodziny byłem przerażony. Musisz wiedzieć, że jesteś jego daleką rodziną. Nie będę zaskoczony, jeśli trafisz do Slytherinu. To teraz nieważne. Musisz wiedzieć, że jako jedyny będziesz w stanie pokonać Voldemorta. Tylko Ty będziesz wiedział o nim wszystko. Twoje decyzję będą mogły zmienić wszystko. Nie możesz jedynie pozwolić, aby ktokolwiek Tobą manipulował. Pamiętaj, że ja i mama zawsze będziemy Cie kochać, nieważne jakie podejmiesz decyzje.
Tata
Emma wpatrywała się w Pottera, nie mogąc wydusić z siebie ani słowa. Harry miał zacisnięte usta, a ręce wciśnięte w kieszenie.
- Harry - szepnęła, a chłopak usiadł na łóżku twarzą do niej. Ujął jej twarz w dłonie i spojrzał głęboko w oczy.
- Kiedyś myślałem, że moi rodzice byli idiotami oddając życie za mnie. Ale teraz rozumiem. Moja mama przed śmiercią rzuciła na mnie zaklęcie, które miało mnie chronić do jego śmierci. Posłuchaj, kiedy Cie poznałem, zrozumiałem dlaczego to zrobili. Bo widzisz, ja dla ciebie też bym to zrobił - wyznał, przyciskając czoło do jej czoła. Emma prygryzła wargę i dotknęła jego ramion.
- Może to szaleństwo, ale kocham cię, Harry.
- Ja Ciebie też, skarbie - odpowiedział i pocałował ją. Wiedział jakie to wszystko dziwne. Miał tego świadomość, ale teraz to on podejmował decyzje. Nikt nie mógł mu nic kazać, ani zabraniać.
||¤៛¤||
Draco prowadził Hermionę z powrotem do swojego pokoju. Szła obok niego, rozglądając się po korytarzu. Na stopach miała jedynie czarne skarpetki, więc wogóle nie było słychać jej kroków. Wiele by dał, aby takich chwili było więcej, by ona gościła w jego domu częściej, nie tylko kiedy nie ma wpływu na swoją decyzję.
- Czemu wydajesz się być spięty? - zapytała, obracając głowę w jego stronę.
- Wydaje ci się tylko - stwierdził i przepuścił ją w drzwiach.
- Zrobiłam coś nie tak?
- Co Ci przyszło do głowy? Jesteś zbyt grzeczna, żeby zrobić coś nie tak - przypomniał i uśmiechnął się do niej lekko.
- Więc co się stało w Ameryce?
- Skąd wiesz, że od razu coś się stało?
- Ponieważ, czy ci się to podoba czy nie, znam cię troche.
- Hermiona, naprawdę nic się nie stało - zapewnił. Wyciągnął z szafy bluzę i podał ją dziewczynie. - Na dworze jest zbyt zimno, żebyś szła w samym płaszczyku.
- Mam u siebie już dwie Twoje bluzy - zauważyła, zakładając ją na siebie. Draco wzruszył ranionami i podał jej płaszcz. Włożyła go na siebie i spojrzała wyczekująco na chłopaka. Przywołał swoją kurtkę i złapał Hermionę na rękę. Teleportował się do Hogsmead. Po chwili stał z Hermioną na zatłoczonej uliczce niedaleko Trzech Mioteł.

¤¤₹¤¤
Dobry wieczór. Przepraszam za swoją nieobecność, ale szkoła... musicie zrozumieć. Kolejny mam już napisany, dlatego ukaże się w przyszłym tygodniu.
Pozdrawiam,
Alex_x.